Walker's huis

Ellen drukte op play en duwde Daniel van haar af. "Hebben we al zo'n grote zetel, kom je me nog pletten !" Grinnikte ze. Hij deed nu weer een beetje normaal, of elk geval minder stom.

'Aaaah, Ellen, niet zo gemeen!' grijnsde Lucy. 'Hij houdt gewoon van je!' Ze wist niet eens meer welke film ze eigenlijk gingen kijken, maar daar kwam ze vast snel achter. Doh.

Ellen lachte. "Ik houd ik van jou hoor broertje." Zei ze terwijl ze hem kietelde.

"Ahahahahaa, niet doen ! Ahahah stop ! Stop ! Ahahahaaahahaa" Daniel kronkelde helemaal en viel bijna uit de zetel.

'Elllllllllleeeeeeeen zet die film aan,' smeekte Lucy, half voor de grap, half echt. Ze moest die film nu zien. Nu nu nu nu. Het duurde teeee lang!

"Hehehehee, daar kan je niet egen he !" Plaagde Ellen. "Maar stil nu, het begint !" Meteen liet ze haar brier met rust en concentreerde zich op het scherm.

Meteen toen de film startte was Jules gconcentreerd op het beeldscherm, al was de film nog helemaal niet zo eng. Totdat er opeens een enge man tevoorschijn kwam, helemaal uit het niet. Zelf schrok hij al, en hij hoorde Lucy naast hem ook kort gillen (ja ik typ da ff hier XD)) 'Jezus..' zei hij, nog steeds geschrokken. Dit ging wat worden.

Daniel kreeg de slappe lach. "Ahahaha, moet je z'n haar zien ! Ahahahaha !"

Ellen schrok zich ook een ongeluk en gilde mee met Lucy. "O my god !"

'Ellen dat was niet grappig,' grinnikte Lucy. 'Ik dacht dat deze film niet eng zou zijn ahahah' zei ze, ondertussen naar het beeld kijkend. Godchristusssss

"Had ik je dan niet verteld dat we een enge film gingen kijken ?" Vroeg Ellen verbaasd. Misschien was ze het vergeten te vertellen.

'Jawel, maar normaal gesproken vind ik ze niet zo snel eng.. Maar deze is echt te erg!' zei Lucy, al was ze superbenieuwd naar wat er komen ging.

Daniel bleef lachen en kwam niet meer bij. "Ohahahaha, moet je zien ! Ahahahaha ! Ik stik !"

Ellen mepte haar brier hysterisch. "Hou op ! Hou op ! Het is niet grappig en je lacht eng !"

'Stop een prop in zijn mond en hij is stil,' zei Lucy op serieuze toon, al meende ze er niet veel van. Het gelach werd wél heel irritant.

Ellen nam Lucy's idee wel letterlijk om en plukte een kussen achter haar rug vandaan. "Hou je bek, je verpest het !" Met die woorde drukte ze het kussen op Daniel's hoofd.

Jules had helemaal niks in de gaten, zat met zijn hoofd bijna in het beeldscherm. Elke seconde moest hij volgen, elke. Hij mocht níks missen. Dit was te spannend.

'Eindelijk rust,' grijnsde Lucy, waarna ze weer naar het beeld keek, haar handen haast voor haar ogen. Ze vond het niet eens supereng, maar ze ging zo schrikken, ze voelde het.

Daniel stikte half in het kussen en kuchte nu weer heel luid. "Hrrmggmmgmm, sorry hoor." Mompelde hij. Nu had hij een heel deel gemist.

Ellen kreeg kippenvel. "Omg, die muziek ! Er gaat iets gebeuren ! Ik voel het !" Nog geen drie seconden daarna viel er een lijk uit een kast in de film. Ellen gilde zo hard dat ze de gil van het meisje in de film niet eens meer hoorden.

Doordat Ellen ook nog eens begon te gilllen durfde Lucy niet eens te gillen en hield ze snel, in een reflex, haaar handen voor haaar ogen. 'Ohgod ohgod ohgoddddddd' zei ze, zonder te kijken.

Jules schrok niet eens, hij concentreerde zich helemaal op de film, maar het schrikken ging langs hem heen, alsof hij het niet meekreeg, helemaal opgezogen werd door de film.

"Ieuw ! Ieuw !" Ellen greep het kussen, waarmee ze Daniel hald had verstik, en hield het voor haar gezicht.